Türk halk inancında ve mitolojisinde Bulunç oldukça yaygın kullanılan bir sözcüktür.
Bulunç, halk kültüründe yaklaşık olarak vicdan anlamına gelir.
Bulunç, mitolojik bir kavram olarak aynı zamanda ruhlarla iletişime geçmeyi de içerdiği için vicdandan daha farklı bir içeriği ifade eder.
Tanım olarak Bulunç, kişiyi davranışlarını incelemeye zorlayan, kendi ahlak anlayışını sorgulamasını ve kendini yargılamasını sağlayan içsel güçtür.
Kişide doğuştan var olan, daha sonra da eğitim toplumsal yaşam ile biçimlendirilen içsel algı süreçleriyle doğruyu ve yanlışı bulabileceği anlamına gelir.
Doğru olanı bulmak için aslında başka bir şeye ihtiyaç yoktur. İnsan tek başınayken bile vicdan sayesinde kötülükten kaçınabilir. Yeter ki onun sesini dinlesin.
Türk mitolojik anlayışında Bulunç bir ses gibi insana “eyitir/ayıtır” (konuşur).
Etimolojik olarak Bulunç, Bul kökünden, Bulmak fiilinden türemiştir.
Eski Altayca ve Moğolcada “kazmak” anlamı kökün içinde mevcuttur.
Duyunç ise Duy kökünden türemiştir. Duymak (işitmek, hissetmek) anlamlarını taşır.
